vrijdag 11 januari 2019

Vandaag was de dag dat we afscheid nemen van ons mooie, lieve, kleine meisje. Wat doet dit pijn, maar wat hebben papa en mama hard gewerkt aan een mooi afscheid voor jou, want dat is wat jij verdiende!

De tijd kwam om de laatste rit met jou te maken. We reden met jou op schoot naar het crematorium. Toen we aankwamen in de zaal hingen er mooie ballonnen achter de banken. Het was zo mooi en knus. We bekeken hoe we het mandje neer wilde zetten. We wilden graag dat Nola in het middelpunt stond. De knuffels en tekeningen zouden dan wat lager komen te staan. Dit werd allemaal voor ons geregeld, want dit kon je aangeven. Na een tijdje stond alles naar wens. Nola in het middelpunt en kaarsjes om haar heen. Nu was het wachten totdat iedereen aanwezig was. Met een klein clubje vrienden en familie namen we afscheid van jou.

Het was zover. Familie en vrienden kwamen de zaal in lopen en sloten aan op de bank. We zaten allemaal lekker knus tegen elkaar aan. De dienst begon. Er werd muziek gespeeld en een paar gedichtjes werden voorgelezen. Milo zorgde ondertussen voor wat afleiding en een lichtere sfeer. Hij ging rond met zijn speelgoed en ging elke keer even bij iemand zitten. Als hij zag dat papa of mama huilde kwam hij naar ons toe en knuffelde hij ons. Milo had ondertussen in zijn tas ontdekt dat er ook snoepjes in zaten en hij legde het zakje snoep bij de knuffels en tekeningen van Nola neer.

Toen de muziek was afgelopen kreeg iedereen een wenskaartje om iets op te schrijven voor Nola. Met lint knoopte iedereen de wenskaart aan een ballon en knipte het lint wat over was af. Anders zou de ballon te zwaar zijn en niet opstijgen. Familie en vrienden gingen alvast naar buiten en wij namen met z’n drieën voor de laatste keer afscheid van Nola. Samen gaven we het mandje af en Milo legde er nog roze stukjes lint op wat hij gevonden had in de zaal. Het was zo lief om te zien dat hij dat nog deed voordat we Nola afgaven.

We trokken onze jassen aan en liepen met de ballonnen naar buiten waar iedereen op ons stond te wachten. Samen liepen we een grasveld op. Daar telden we af en lieten we met z’n allen de ballonnen los. Daarna werd er nog een gedichtje voorgelezen en opnieuw lieten we met z’n drietjes wat ballonnen op. We zwaaiden de ballonnen uit en keken net zolang tot we ze niet meer konden zien. Vervolgens liepen we allemaal weer terug naar de auto om door te gaan naar het huis van mijn schoonouders om daar nog wat te drinken en te eten. Het was fijn dat iedereen nog even mee ging en niet gelijk naar huis ging. Zo konden we nog rustig napraten en met elkaar zijn.