Zondag 5 januari
Samen erop uit naar het bos.🍂
Samen steun vinden bij elkaar in deze moeilijke dagen!
De eerste jaardag van Nola komt dichterbij.
Milo heeft een dennenappel, een eikel en een eikel met een hoedje meegenomen voor Nola.
Wat wordt je gemist door papa en mama maar ook door je grote broer.
Daar waar wij gaan daar ben jij!
Altijd bij ons!!

Zaterdag 12 januari 2019

De eerste paar uur zonder Nola maar gelukkig kunnen we vandaag haar as ophalen. De Kraamzorg kwam om tien uur. Een hele lieve behulpzame vrouw, we begonnen altijd met een kopje koffie en we vertelde hoe het afscheid was. Het was fijn om er over te praten misschien ook omdat het afscheid precies zo is gegaan zoals we het voor ogen hadden. Erna ging ze wat controles bij mij doen. Toen dat klaar was, was het alweer tijd om naar Beuningen te gaan naar het crematorium om Nola op te halen. Ik was erg zenuwachtig we waren een beetje aan de late kant. En moesten ook nog tanken Harm deed alles op z’n gemak. Terwijl ik zoiets had van schiet op we moeten optijd zijn, want ik wil Nola zo graag weer bij me hebben! Gelukkig waren we optijd. We reden de parkeerplaats op Milo snapte niet zo goed wat we gingen doen. Het voelde erg dubbel om er weer te zijn. We melden ons en werden begeleid naar een kamertje. Nola’s as stond al klaar in een doosje op een pilaar met een schattig knuffeltje erbij en omringt met kaarsen.
We moesten wat papieren tekenen voor ontvangst. Nou daar gingen we dan met Nola naar buiten. We wilde graag even wat leuks met Milo gaan doen, we besloten even bij de gele M wat te gaan eten. Erna gingen we naar een kinderboerderij maar het was ineens zo’n slecht weer dat we uiteindelijk weer omgedraaid zijn. We zijn doorgereden naar de speelgoedwinkel Milo mocht iets uitkiezen. Het werd een cars garage en met een blije snoet in de auto reden we naar huis! Thuis hebben we Nola's as bij haar knuffeltje gezet en een kaarsje aangestoken. En hebben we natuurlijk met Milo’s nieuwe aanwinst gespeeld! 

Woensdag 13 februari 2019

Vrijdag 1 maart 2019

De dag waar ik eerst zó naar uitkeek en uiteindelijk ontzettend tegenop zag is gekomen.

1 maart 2019: de uitgerekende datum van ons mooie meisje, een dag die ons altijd zal bijblijven… Ik zou je zo graag willen horen, nog even willen zien, soms gewoon een moment kunnen doen alsof het nooit is gebeurd. Vandaag was ook de dag dat we je laten bijschrijven in het BRP. Wat voelt het goed nu je op papier ook echt bij ons hoort! Het is zwaar zonder jou. De laatste dingen die we nog moesten doen zijn nu bijna allemaal geregeld. Alleen nog een urn en een mooie ketting zodat ik je altijd een beetje bij me heb!

Vandaag was ook de dag dat carnaval begint. Iets wat we normaal altijd vieren maar dit jaar niet, omdat Nola er al zou zijn of omdat ik nog net hoogzwanger zou zijn. Maar we gingen wel naar de feestwinkel. Nee, niet voor carnavalskleren, maar om mooie hartjesballonnen te laten vullen met helium. Milo vertelde nog heel wijs: “Roze en witte ballonnen, dat vindt de baby mooi”. We liepen naar buiten met de ballonnen richting de auto. Jeetje, wat waait het hard. Hup, snel de ballonnen in de auto en naar huis.

Toen we thuis kwamen vroeg ik aan Milo: “Wat zou je tegen Nola willen zeggen? Dan schrijft mama dat op het kaartje voor aan de ballon”. Milo antwoordde: “Dat ik graag met Nola wil spelen”. Mijn hart brak, tranen rolden over mijn wangen en Milo keek me bedroefd aan… Harm en ik schreven nog ieder een kaartje en hangen wat mooie sterretjes aan de ballon. Daar gingen we dan. Hup, de jas aan en naar buiten met de ballonnen.

We liepen naar het einde van de straat, voorzichtig met de ballonnen in onze hand. De ballonnen zaten aardig in de knoop. We wilden ze los van elkaar hebben, omdat we bang waren dat ze te zwaar zouden zijn en niet de lucht in zouden gaan. Uiteindelijk kwamen de ballonnen uit de knoop en waren we klaar om ze los te laten. We stonden dicht tegen elkaar aan en zeiden: “Ja, zullen we?”. En op dat moment stopte het even met waaien… Toen er genoeg wind was lieten we de ballonnen los. De ballonnen zweefden goed de lucht in, we bleven net zo lang kijken totdat ze uit het zicht waren…

Met tranen in onze ogen en Milo in mijn armen liepen we naar huis. Jas uit en daar zaten we dan. Alles zou anders moeten zijn… We zijn op de grond bij Milo gaan zitten en hebben met hem gespeeld, heel veel geknuffeld en heel vaak gezegd hoeveel we van hem houden!

Harm en ik besloten om ‘s avonds even met z’n tweeën uit eten te gaan. Milo ging naar opa en oma. Het was fijn om met z’n tweeën te zijn. We hebben veel over Nola gepraat en lekker gegeten. Het was allemaal erg dubbel. Na het eten haalden we Milo weer op. Voordat hij naar bed gaat keken we nog naar de sterren en zochten de mooiste ster uit!

Lieve Nola, we proberen de draad weer op te pakken maar wat is dit moeilijk zonder jou… Het is vallen en weer opstaan. Elke keer weer opnieuw, hele kleine stapjes gaan we vooruit. Maar we vergeten je niet, lieve Nola.

Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je met ons mee kijkt!

Ik hou van je ♥

Woensdag 6 maart 2019

Vandaag was zo’n dag dat ik nergens zin in had het liefst zou ik de hele dag in bed blijven liggen. Wat mis ik jou lieve Nola. Maar ik moest mijn bed uit, Milo moest naar het kinderdagverblijf om gezellig met de kindjes te spelen. Toen we klaar waren bracht ik Milo naar het kinderdagverblijf. 

Erna ging ik samen met Harm nog even op pad. Hij heeft sinds het verlies van Nola een pergola gemaakt en wilde graag klimplanten gaan kopen. Ondanks dat ik nergens zin in had besloot ik toch om mee te gaan. Uiteindelijk hebben we klimplanten gekocht, als het straks in bloei staat hebben we witte en roze bloemetjes. Wit en roze is iets wat bij Nola hoort het mandje was wit, haar knuffeltje roze de ballonnen wit en roze.

Eenmaal thuis dook ik de bank op met een dekentje. De theepot voor me op de tafel zodat ik voorlopig niet van de bank af hoefde. Na een tijdje op de bank gezeten te hebben en wat kopjes thee te hebben gedronken ging ik naar boven. Ik wilde even op de kamer van Nola zijn. Ik opende haar kast en bewonderde al haar kleertjes. En beelde me in hoe het haar zou staan. Tot dat me oog viel op twee haarbandjes. Een haarbandje wit met roze hartjes met een schattig strikje erop, en een licht roze haarband met strikje. Ik begon te huilen ik wilde zo graag Nola zien in haar mooie kleertjes en wat hadden de haarbandjes haar mooi gestaan. Uiteindelijk heb ik een tijdje met de haarbandjes in de schommelstoel gezeten huilend en kijkend naar Nola’s bedje... Harm was buiten de klimplanten aan het poten en kwam naar een tijdje kijken waar ik was. Hij kwam ook naar de kamer van Nola en troostte me. Na een tijdje gingen we naar beneden en besloot ik toch maar om even naar de sportschool te gaan al was ik er maar tien minuten. Anders zou ik weer op de bank belanden. Uiteindelijk voelde het toch goed om even bezig te zijn in de sportschool. 

Hopelijk morgen een betere dag!

Dinsdag 26 maart 2019

Vandaag is het alweer 11 weken geleden dat je geboren werd lieve Nola. 11 weken zonder jou en wat is dit verdomd lastig. Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt, maar ik voel nog elke dag dezelfde pijn. Ik denk de hele dag aan jou, hoe graag ik jou mijn liefde wilde geven. Nog altijd tranen in mijn ogen. Denkend aan hoe het had moeten zijn.

Samen een rondje lopen met jou in de kinderwagen genieten van jou en de zon. Genieten van zwangerschapsverlof met jou.. Genieten van mijn twee kinderen, genieten van Milo die trotse grote broer is. Milo die zijn zusje een aai over haar bol geeft en met trots zijn speelgoed aan jou laat zien. Mijn hart breekt bij de gedachten dat dit nooit gaat gebeuren.

Dinsdag 2 april 2019

Mijn lieve mooie kleine meisje,

Wat zou ik jou nog graag een kusje willen geven, je dicht tegen me aan willen houden. Over je mooie handjes strelen en jou mijn liefde geven! Konden we maar terug naar het moment dat je nog bij ons was. Konden we alles nog maar overdoen ik zou het zo weer doen om jou weer even bij me te hebben! Ik mis je zó..

maandag 8 april 2019

3 maanden geleden werd jij geboren lieve Nola ✩.

3 maanden geleden het lijkt al zo lang geleden..

De emoties vliegen nog altijd door mijn hoofd. Verdriet en woede.. Ik probeer te genieten van alles wat ik doe, maar het lukt niet altijd.. Ik had nu lekker druk bezig moeten zijn met jou. Op een mooie roze wolk moeten zitten. Lekker met je knuffelen en genieten van je gezichtsuitdrukkingen en vooral van jouw lachje. 

Zaterdag 13 april 2019

Ik zit samen in de auto met Milo onderweg naar een vriendin, Milo zegt mama ik mis de baby, waarop ik antwoord ik ook lieverd! Mama ik denk dat de baby boven aan het spelen is met andere baby’s maar niet met kindjes want daar is de baby nog te klein voor. De tranen schieten in mijn ogen. Ik antwoord ja lieverd ik hoop ook dat Nola met andere baby’s aan het spelen is. Toen we bij mijn vriendin aankwamen ging Milo lekker spelen. Hij pakte mijn telefoon en liet vol trots een foto van zijn zusje zien.

Dinsdag 16 april 2019

De dinsdag is geen fijne dag, want dan tellen we er een week bij dat je niet meer bij ons bent. 14 weken zonder jou lieve Nola.. Ik voelde me eigenlijk al rot toen ik wakker werd maar ik moest mijn bed uit, Milo had honger en wilde graag naar beneden. Toen ik hem een boterham had gegeven en hij klaar was met eten maakte we ons klaar. Ik had besloten om toch maar wat afleiding te gaan zoeken. Ik ging het dorp in met Milo, om een paastak te kopen en leuke vrolijke eitjes, kuikentjes en konijntjes om in de paastak te hangen. Toen we thuis kwamen hebben we de paastakken in een vaas gezet en hingen we de vrolijke paashangers er in. Het was fijn om bezig te zijn. Het gaf wat kleur in huis en maakte het voor dat moment even wat ‘’vrolijker’’. Toen het eenmaal af was was ik best trots dat we er samen toch nog iets moois van hadden gemaakt.

Tot dat het besef kwam dat als Nola hier zou zijn ik niet bezig was geweest met een paastak , dan was ik druk bezig geweest met haar. Ik kreeg een dikke brok in mijn keel en voelde me ogen al waterig worden. Ik stond er even bij stil en ging samen met Milo de tuin in voor wat afleiding even samen voetballen en plezier ‘’proberen ‘’ te maken.

Gelukkig kwam Harm thuis uit zijn werk en zorgde hij voor wat afleiding. Milo liet heel trots de paastak zien. Terwijl hij niet te missen is zo groot. Milo vroeg aan mij; ‘’mag ik de liedjes van de baby zien?’’, ik zei: ‘’ ja hoor’’. Harm besloot naar buiten te gaan, hij wilde het niet zien of horen hij vindt het te confronterend. Wat Milo bedoeld met liedjes is een filmpje van de uitvaart met muziek die we draaide voor Nola met alle foto’s die gemaakt zijn die dag. Ik pakte de tablet erbij en speelde het filmpje af. Milo begon te huilen zijn tranen bleven maar gaan, hij kroop steeds dichter tegen me aan ik aaide door zijn haren heen. Ik zei: ‘’ zullen we stoppen met kijken’’. Waarop hij hard zei: ‘’ nee’’. Toen het filmpje eenmaal was afgelopen zei hij: ‘’mama ik mis de baby zo, kunnen we nu het andere filmpje kijken?’’ Ik baalde en dacht moet ik dit wel doen, m’n lieve jongen die verdriet heeft om zijn zusje. Ik zette het filmpje aan hij bleef kijken en begon op het einde heel hard te huilen. Ik legde de tablet weg, Harm kwam weer naar binnen. Milo vertelde dat hij Nola erg mist. En begon allemaal vragen te stellen wanneer ze weer terug zou komen. Pijnlijke momenten voor ons om uit te leggen  dat ze niet terug komt. Hij vroeg waar het mandje van Nola is gebleven. We vertelde dat het mandje met Nola mee is gegaan en dat Nola nu een sterretje is. Milo antwoorden erop: ‘’Of een hartje in de lucht dat is toch ook mooi?’’. Met tranen over onze wangen probeerde we Milo alles uit te leggen. Daarna hebben we samen veel boekjes gelezen en hebben we Milo na bed gebracht.

Toen Milo op bed lag ging Harm nog even de tuin in en ik ging op de bank liggen. Ik pakte mijn telefoon en begon bij mijn video’s te kijken. Waar ik niet aan had gedacht is dat er ook nog video’s tussen stonden van Nola. Ik bekeek de laatste filmpjes van Nola, waarop Nola nog vrolijk aan het trappelen was in mijn buik. Mijn tranen stroomden over mijn wangen, ik werd enorm boos van binnen.  

Ik snap niet hoe het kan dat ze een paar dagen voordat ze overleed nog zo lekker actief was in mijn buik. Dat als ik mijn hand op mijn buik legde ze reageerde alsof ze met me aan het spelen was. Ik dacht alleen maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom? Waarom is niet gewoon de bevalling op gang gekomen dan had Nola misschien een kans gehad? Boos omdat ik jou aanwezigheid graag nog even in mijn buik zou willen voelen. Boos omdat jij niet meer bij ons bent..  Boos omdat ik moet accepteren dat ik er nooit achter ga komen waarom dit gebeurd is.

Lieve Nola ik mis je zo, het doet zo’n pijn. Je had hier bij ons moeten zijn.

Donderdag 19 april 2019

Vandaag heb ik een drukke dag voor de boeg. Voor het eerst naar de bevalling ga ik weer starten met fysio ik heb het heel lang uitgesteld omdat ik daarheen ging toen ik nog zwanger was. En ze niet weten dat Nola overleden is. Uitstel gedrag omdat ik geen zin had om het te vertellen.. na weken toch de moed verzameld en vandaag staat de afspraak . Ik had tijdens de zwangerschap last van mijn stuitje, en door de hulp van de fysio en wat oefeningen was dit wat dragelijker geworden en kon ik er redelijk goed mee uit de voeten. Na het verlies van Nola heb ik eigenlijk nog altijd de klachten gehouden maar heb ik mezelf links laten liggen en negeerde ik mijn eigen klachten.

Ik nam Milo mee naar de fysio en ik zag haar kijken omdat ik alleen met milo was en geen baby.. ze vroeg en? Dus ik dacht ja en nu…. Ik begon te huilen en vertelde dat Nola overleden was in mijn buik. De mevrouw van de fysio schrok enorm en kreeg tranen in haar ogen en probeerde zich groot te houden. Na een tijdje kletsen zijn we begonnen met mijn klachten aan mijn stuitje, ze deed wat testjes en legde weer wat oefeningen uit. Het was fijn om weer even een extra steuntje te hebben. Ik moet doorgaan met thuis oefenen. Na de fysio gingen we naar huis, mijn moeder kwam op visite met mijn oma. Onze chihuaha Nike wilde graag aandacht van mijn oma, en die kreeg ze ook. Na een tijdje gingen mijn moeder en mijn oma weer naar huis. En toen kwam Harm weer thuis uit zijn werk. Rond het etenstijd begon Nike te spugen, ze dronk wel maar wilde niks eten. Dit had ze wel vaker, en dan na een tijdje wilde ze weer. Nike is al een oudje (16jaar). Harm ging s’avonds trainen en ik ging op de bank zitten met Nike. Zoals we dat eigenlijk altijd deden ik legde lekker een dekentje voor Nike neer zodat ze erop kon liggen.  Eigenlijk sliep ze de hele avond. Ik ging naar bed Harm kwam later thuis.

Vrijdag 19 april 2019

Toen ik wakker werd besloot ik om gelijk naar beneden te gaan en bij Nike te gaan kijken. Ze lag nog in haar mandje te slapen en wat was ik blij dat ze ademhaalde. Toen we klaar waren met ontbijten wilde Harm Nike gaan uitlaten, hij hield de riem voor haar mandje om haar uit te gaan laten maar dit wilde ze niet. Normaal als ze de riem ziet dan staat ze al bij de deur. We zeiden tegen elkaar als ze niet wil dan houd het op. We tilde Nike op en zette haar buiten neer in de tuin. Ze deed een plasje en kroop snel haar mandje weer in. Ik had een afspraak om 11 uur bij de fysio voor mijn pols en besloot om erna even langs mijn ouders te gaan. Ik vertelde dat Nike niet lekker was en niet uitgelaten wilde worden en niet wilde eten, maar gelukkig wel wat had gedronken. Mijn moeder gaf me wat gekookte kip mee om evt. vanavond te proberen. Toen ik begin van de middag thuis kwam vertelde Harm dat Nike weer gespuugd had en dat ze omgevallen was in de tuin. Ze lag te slapen in haar mandje en je zag aan haar koppie dat het niet zo goed ging. Het ging steeds slechter met Nike we temperatuurde Nike, haar tempratuur was 39,6. Ik belde mijn moeder ze was toevallig in het dorp en ze kwam even kijken. Nike is niet de jongste meer ze heeft wel vaker momenten gehad dat het minder ging, en met een klein beetje hulp was ze vaak weer de oude. Toen mijn moeder er was haalde we Nike uit haar mandje en probeerde haar neer te zetten, haar achterpootjes werkte niet echt meer mee.  Ik vond het niet fijn dat we een lang weekend in gingen (Pasen) ik maakte me zorgen. Mijn moeder belde de dierenarts en we konden gelijk komen. Mijnn moeder ging met me mee naar de dierenarts. Milo was erg verdrietig want hij zag ook goed dat het niet goed ging met zijn vriendje. Harm bleef thuis met Milo. Binnen een half uur kwamen we aan bij de dierenarts, Nike had onderweg nog gespuugd het was een erg donkerbruine kleur. Nike werd onderzocht door de dierenarts haar tempratuur was omhoog gegaan het was nu 40,3.  Nike kreeg al vrij snel een infuus met vocht, en drie spuitjes eentje met antibiotica erin  en een tegen de misselijkheid en iets voor haar maag en darmen. We mochten nog niet naar huis want de dierenarts maakte zich zorgen om haar tempratuur. We moesten Nike haar voeten koelen en koelen met koel pads. Langzaam aan ging haar tempratuur omlaag. Gelukkig maar we konden naar huis met wat medicatie, nu was het afwachten hoe het zou gaan of Nike er weer boven op zou komen of niet. We hielde Nike in de gaten, ook al konden we niet veel doen dan afwachten. De oppas kwam want we moesten naar een verjaardag we besloten om te gaan. De oppas zou ons bellen als er iets met Nike zou zijn. Toen we thuis kwamen lag Nike te slapen. Haar tempratuur was weer wat omhoog. We besloten om allebei op de bank te slapen en Nike samen in de gaten te houden. Nouja slapen volgens mij was ik de hele nacht wakker. Nike probeerde midden in nacht de achterdeur te zoeken want ze moest plassen. Of ze maakte harde rare geluiden waar ik van schrok of wakker werd.

Zaterdag 20 april 2019

We hadden een slechte nacht gehad met Nike. Het ging eigenlijk steeds slechter het was tijd voor antibiotica we probeerde haar dat te geven maar het lukte niet. Nike spuugde.. we besloten te stoppen met proberen. Milo was inmiddels wakker geworden en kwam bij ons op de bank zitten. We vertelde hem dat Nike erg ziek is, en we niet zeker weten of Nike nog beter wordt… Milo begon erg hard te huilen..

Mijn moeder kwam al snel om Nike haar antibiotica te geven en ging naar een tijdje weer. Het was afwachten hoe het zou gaan. Nike zag er steeds slechter uit, ergens bleven we hoop houden. Nike haar ademhaling veranderde. We vertelde tegen Milo dat Nike erg oud is en dat ze ziek is. Milo antwoorden kan de dierenarts of oma haar niet beter maken. We legde Milo uit dat dit niet kon. Met z’n drieën hebben we gehuild onze tranen bleven stromen. Nog meer pijn kunnen we nu niet aan.

 Mijn schoonmoeder kwam langs om te kijken hoe het met Nike ging. Milo deed de deur open en zei oma Nike gaat dood. Ik zat op de grond bij Nike en aaide haar. Mijn schoonmoeder gaf Nike een aai en vroeg of Milo even mee wilde naar haar huis, dat wilde Milo wel.  Niet veel later overleed Nike… Ons maatje, ons vriendje die er altijd voor ons was is er niet meer. Tranen,woede waarom nu? Onze harten zijn alweer gebroken. Nu moeten we weer gaan nadenken wat we willen.. Nike begraven of cremeren. Het is net alsof het weer 8 januari is…

Na een tijdje besloten we dat we Nike zouden laten cremeren zodat het voor Milo ook duidelijk blijft dat Nike ook sterrenstof is geworden net als Nola. Ik belde op om een afspraak te maken, de mevrouw vertelde dat we ons om 1uur konden melden bij de receptie en dat ze ons daarna bracht naar de aula zodat we daar nog rustig afscheid konden nemen. Toen ik op had gehangen was het eerste wat Harm zei aula ik ga niet weer in een aula afscheid nemen. We namen thuis nog afscheid van Nike en besloten dat we nog even naar Milo moesten om te vertellen dat Nike overleden is en te vragen of hij Nike nog even wil zien. We reden naar zijn ouders en vroegen of Milo even mee wou komen. We zakte door onze knieën en vertelde dat Nike overleden is, en dat we sterrenstof van Nike gaan laten maken. Milo begon te huilen… we vroegen of Milo Nike nog even wilde zien. En dat wilde Milo wel, we liepen naar de auto en Milo keek nog even naar Nike die in haar mandje lag. Het was goed zo.. zijn maatje… Hij ging weer verder spelen. Wij reden met nike door en namen nogmaals afscheid in een aula. We zagen er erg tegen op maar het was eigenlijk heel erg mooi! We hebben met z’n tweeën nog gepraat over Nike, haar geaaid en kusjes gegeven en heel veel gehuild.

Donderdag 25 april 2019

Vandaag was het dan zover, vandaag konden om half vier de as van Nike ophalen. Milo ging met ons mee, hij vroeg wat gaan we doen. We vertelde hem dat we sterrenstof van Nike op gaan halen. We kregen de as mee in een mooi bakje en ze hadden een poot afdruk gemaakt in een bakje in een hartjes vorm daar zaten ook nog wat plukjes haar van Nike bij. Het was erg mooi gedaan, maar toch ook weer erg gek om met as de deur uit te gaan.. We besloten om nog even snel naar de dierentuin in Rhenen te gaan want dit was erg dichtbij, even wat afleiding. Na een tijdje gingen we naar huis. Toen we thuis waren probeerde we een plekje te vinden voor de as van Nike en haar voet afdrukje. We wisten niet goed waar, want eigenlijk wil je haar ook een mooi plekje geven maar het is al zo verdrietig allemaal met de spulletjes van Nola. We besloten om Nike voorlopig op het dressoir erbij te zetten.  We gingen naar het avondeten met Milo naar buiten en oefende met fietsen. Milo wil stoppen met fietsen omdat hij bloemen (paardenbloemen) wil plukken voor Nola en Nike. Hij plukt twee bloementjes en geeft ze aan mij en stap erna de fiets weer op. De lieve schat!!!

Dinsdag 30 april 2019

Vandaag is het 16 weken geleden dat je geboren werd lieve Nola. Met 32 weken werd je stil geboren een prachtig meisje met flink wat bruine haartjes. We hadden niet eens verwacht dat je haartjes zou hebben want jou grote broer had amper haartjes toen hij geboren werd. Alles aan jou klopte behalve je hartje…

Het is nog altijd moeilijk accepteren dat we jou nooit hebben horen huilen en je nooit hebben zien lachen. Dat we je niet zien opgroeien maar ons alleen maar kunnen inbeelden hoe het had moeten zijn. Onvoorwaardelijke liefde dat is wat er over is maar wat komt er een hoop verdriet en pijn bij kijken.

 Ik zou je nog zo graag even bij me willen hebben, je stevig vast willen houden. Lekker met je knuffelen en door je mooie haartjes strelen.  Jou mijn liefde geven want ik heb zó veel liefde voor jou! Oh lieve kleine meid konden we maar terug naar het moment dat je nog veilig in mijn buik zat en alles nog goed was. Wat mis ik die momenten, ik zou zó graag jou aanwezigheid weer willen voelen.

Ik ben trots dat ik jou moeder ben, maar het doet me nog altijd zoveel pijn om zonder jou te zijn. Slapenloze nachten omdat ik je mis, en maar blijf denken hoe het had moeten zijn. De hele dag door zijn er kleine dingen en gebeurtenissen waardoor ik aan je denk. De waarom vraag spookt nog altijd door mijn hoofd, ik vraag me af of die vraag ooit weg gaat..

Ik doe zo mijn best om weer plezier te hebben, maar wat is dit moeilijk het is niet meer zo als het was. Ik weet ook dat het leven doorgaat maar eigenlijk staat mijn wereld nog altijd stil..  We moeten door voor onszelf en voor je grote broer. Maar diep van binnen is mijn hart in duizend stukjes. Je leeft voort in mijn hart wat ik ook doe je bent altijd bij me, en ik denk altijd aan je. Ik hoop dat m'n maatje Nike bij je is lieve Nola.

Zondag 12 mei 2019

M o e d e r d a g 

Op een dag als deze mis ik je nog een beetje meer dan dat ik al deed. Doet het stiekem toch nog wat meer pijn dan het al deed.  

Het zal nooit meer een Moederdag worden zoals het was, alles is anders zonder jou. Het is een dag met dubbelen gevoelens.

Milo en Harm zijn al naar beneden gegaan en ik lig nog op bed. 

Ja daar lig ik dan Moederdag zonder mijn lieve meisje...

De tranen rollen over mijn wangen. Deze dag doet me nu al pijn..  

Milo en Harm komen na boven met het Moederdag cadeautje, ik begin nog harder te huilen. Milo vraagt “mama waarom huil je”? Ik vertel Milo dat ik Nola erg mis, en veeg mijn tranen weg. Ik probeer mijn tranen even niet te laten gaan.

We maken samen het Moederdag cadeau open. Vol trots laat Milo zien wat hij gemaakt heeft en zegt erbij “mama het is voor jou en Nola”. Ik geniet extra van de dikke knuffel die Milo mij geeft, maar wat had ik graag Nola ook een knuffel gegeven. 

Het is een dag met een lach en een traan. Dat deze dag maar weer snel voorbij mag zijn. 

Ik ben klaar voor de maandag!! 

Vrijdag 31 mei 2019 

Door het verlies van mijn lieve kleine meisje Nola staat eigenlijk nog altijd mijn wereld op zijn kop.
Ik merk aan mezelf dat ik niet 24/7 meer aan Nola denk. Dit vind ik erg moeilijk omdat ik eigenlijk vanaf het begin 24/7 met Nola bezig was.

Op het moment zit ik een beetje vast en zit ik voor mijn gevoel op een rotonde en blijf ik maar rondjes rijden...
Ik voel me erg rot als ik een betere dag gehad heb en er achterkom dat ik weinig aan Nola gedacht heb.. Dan word ik boos op mezelf en verdrietig omdat ik bang ben dat ik Nola vergeet, maar ik weet goed dat ik Nola NOOIT ga vergeten!!
En dan voel ik me weer zo kl*te... En ja dan ben je weer even terug bij af...
Het hoort bij het rouwproces...

Maar het leven gaat door.. Ik moet er mee leren omgaan en proberen verder te leven met het grote gemis van mijn kleine meisje!

Zaterdag 8 juni 2019

Vandaag is het vijf maanden geleden dat je geboren werd lieve Nola. Vijf maanden zijn er voorbij. De tijd gaat snel.. ook al doe ik weinig en staat mijn leven vaak nog stil. Vandaag is het een dag dat het besef nog harder aankomt. Ik heb eigenlijk nergens zin in en besloot toch om mijn bed uit te gaan. Harm ging met Milo boodschappen doen. Ik ging even snel naar de Kruidvat. Als een kip zonder kop loop ik rond in de winkel dan maar weer naar huis. Eenmaal thuis besloot ik om de tijd te nemen voor mijn verdriet. En het verdriet de overhand te laten nemen.. ik kruip mijn bed in en mijn tranen blijven maar komen..

Oh lieve Nola wat mis ik je..

Het had allemaal anders moeten zijn! Wat had ik jou graag al je mooie kleertjes aangedaan. Had je nu misschien al genoeg haartjes voor een klein schattig staartje? Zou je op je grote broer gaan lijken? Zou je net zo lief lachen als dat hij dat doet?

Wat had ik jou graag samen met je grote broer zien opgroeien...

Liefje ik mis je zo..

Harm en Milo komen weer thuis en komen na boven. Milo vraagt “mama waarom heb je zulke kleine ogen”? Ik kan er niet op antwoorden en blijf maar huilen. Milo zegt mama je huilt om de baby waarop ik ja knik. Milo en Harm geven me een dikke knuffel! Milo gaat erna na zijn kamertje om een foto van Nola te halen en geeft deze aan mij. We beginnen te praten over de foto waar die gemaakt is en hebben het met z’n drietjes over Nola gehad. Wat ben ik blij met mijn 2 mannen dat ze er altijd voor me zijn, en me weer wat weten op te vrolijken!

Donderdag 25 juli 2019

Het is vandaag lekker warm we besloten om lekker bij meertje te gaan zwemmen. We  pakte alle spullen, de bolderkar was zo  vol met speelgoed . Milo wilde natuurlijk veel meenemen. Schepjes emmers, tractor, kiepwagen, bal en bootjes voor in de gracht die hij samen met papa zou gaan maken. En een klein bootje voor Milo voor op het water. Ik lig in het water een beetje te drijven op het mini bootje van Milo. En kijk heerlijk toe hoe hij aan het spelen is met zand en water. Een vrouw die ook aan het kijken is naar haar zoontje begint tegen me te praten. Oh er is niks zo fijn als kijken naar je kinderen die lekker aan het spelen en genieten zijn. Ik reageer en zeg ja. Ik moest even een paar keer goed slikken, diep van binnen deed het zon pijn. Ik dacht je moest eens weten.. wat had ik graag ook willen genieten van Nola. De hele dag heeft deze goed bedoelde opmerking mij dwars gezeten. Het bleef maar door mijn hoofd spoken. Ook al weet ik goed dat er niks mis is met de opmerking, maar toch raakt het je op een zere plek.

Dinsdag 30 juli 2019

Het is vandaag een mooie zonnige dag. In denk vandaag nog meer aan Nola dan op andere dagen. In mijzelf zeg ik Nola wil je alsjeblieft wat van je laten horen vandaag? Ja voor de mensen die nergens in geloven klinkt dit erg zweverig. We blijven vandaag lekker thuis en gaan de jacuzzi in, Milo vindt het heerlijk en kan zich daar uren in vermaken. Spetteren met water met balletjes gooien,visjes vangen. Kindermuziek aan en dansen in het water. En natuurlijk als we uit het water gaan lekker drinken en een paar chippies. Ohja en een lekker waterijsje hoort er ook bij. En dan weer het water in. Prima dagje ik geniet van Milo maar dwaal elke keer af naar Nola. Ik staar naar de wolken en vraag me af hoe het met je gaat. Ik kan er niet te lang over nadenken want voor dat ik het weet spettert Milo me nat.

S’avonds komen vrienden bbqen bij ons. Het is gezellig en er zijn veel wolken. En ineens ontstaat er rond 10uur een hartje in de lucht ik pak snel mijn telefoon en maak een foto. Niet veel later terwijl we lekker zaten te borrelen komt er een vlinder aangevladdert en die neemt plaatst op de houten veranda. En de vlinder bleef maar zitten terwijl het al donker was buiten. Ik vond het zo bijzonder. Toen onze vrienden naar huis gingen kwam de vlinder na ons toegevlogen en ging op Harm zijn schouder zitten. Erna op zijn nek toen op zijn buik en hand. We vonden dit zo bijzonder.. Erna ging de vlinder op mijn hand zitten. We bleven nog uren buiten vanwege de vlinder die graag bij ons wilde zijn.

Ik denk echt dat ons lieve kleine meisje even een kijkje bij ons kwam nemen een vlinder blijft nooit zolang bij je. Het leek erop de vlinder zich vertrouwt voelde bij ons.

Donderdag 28 augustus 2019

Eigenlijk had ik vandaag best een goede dag dacht ik. Tot dat ineens het einde van de dag de rouw om de hoek kwam kijken. Het gemis en verdriet kwam weer zo intens hard binnen. Ik wilde graag na het avondeten even nog gaan wandelen door de uiterwaarden en dan eindigen bij het waalstrandje. Even een beetje uitwaaien voor mijn gevoel ook al waait het vandaag niet echt.

Milo wilde graag mee een stukje gaan lopen. Samen de auto in en toen we aankwamen zei Milo hier kwamen we ook altijd voor Nike. Zullen we bloemen plukken voor Nike en Nola? En zullen we dan in het zand hun namen schrijven. Ik was zo blij dat Milo dit zei. Alsof hij voelde dat ik dit nodig had. We liepen hand in hand verder. We zagen een meneer vissen met een hele grote hengel. Milo zegt mama zullen we morgen ook een vishengel gaan kopen? Waarop ik antwoord een vishengel wil je dan ook visjes gaan vangen. Nee dan kunnen we Nola en Nike uit de lucht halen. oh lieve schat kon dat maar.. We lopen verder en genieten samen van de natuur en Milo blijft maar kletsen over vanalles en nog wat.  We hoeven nog maar een klein stukje en dan zijn we bij het waalstrandje. Milo pakt een stokje en tekent een hartje en zegt mama zullen we er mooie schelpen in doen. Samen gaan we opzoek naar schelpen om het hartje te vullen. Een hartje voor Nola en een hartje voor Nike. Het was zo bijzonder om dit samen te doen. Milo schreef nog een naam bij de hartjes en we gingen weer terug.  Ik voelde me weer wat prettiger, Milo had me opgevrolijkt en ik had erg sterk het gevoel dat Nola ook bij ons was.

Zondag 15 september 2019

Vandaag is het verjaardagsfeestje van Milo morgen is hij echt jarig en dan wordt hij 4 jaar. Ik heb het er de laatste dagen erg moeilijk mee dat hij groot wordt en naar school gaat. Maar wat ben ik trots op hem, wat is het een heerlijk manneke! Hij wilde graag een dino feestje, dus ik had slingers,ballonnen en prikkers geregeld in dino style. En mijn zus had een Dino bord gemaakt met 4 erop voor in de voortuin. Milo kon niet wachten tot dat we zouden beginnen met de ballonnen opblazen. Hij wilde ook graag een hartjes ballon voor Nola en die op zijn feestje loslaten. We knoopte de ballon aan de stoel vast. Milo wilde hem niet gelijk loslaten. Ik vond het fijn dat Nola er zo toch nog op de een of andere manier er een beetje bij was. Overal groen,oranje,gele ballonnen en dino’s en dan een lief klein roze hartjes ballon er tussen in.  We maakte samen de hapjes klaar. En we waren klaar voor zijn feestje! Het was erg dubbel, in gedachten was ik veel bij Nola. Ze had hier ook bij moeten zijn. Het besef dat we nooit echt haar vierde verjaardag kunnen vieren. Dat we niet kunnen vragen wat voorn versiering ze zou willen. Het kei harde besef dat ze nooit naar school zal gaan.  De realiteit is hard, en op zulke dagen komt de pijn toch nog wat harder binnen. Wat er in mijn hoofd rond gaat is dat ik wil dat Milo een leuke dag heeft ik bijt even stevig mijn kiezen op elkaar. Ik wil vandaag niet huilen. Milo zijn geduld raakt langzaam op hij kan niet wachten tot dat de visite komt. Eerst komen opa en oma en we eten samen lekker een tompouce, Milo is al erg druk met zijn cadeau en kan niet wachten tot er meer mensen komen! Langzaam aan komt iedereen binnen en pakken we de grote taart erbij. Een grote dino taart met vier kaarsjes erop. We zingen met z’n alle en Milo blaast de kaarsjes vol trots uit. Tegen de avond laten we de ballon op voor Nola zo is ze er toch nog een beetje bij geweest vandaag.

Maandag 16 september 2019

Vandaag is de dag onze Milo 4 jaar!!! Milo is al vroeg wakker, ik leg hem uit dat hij vier jaar geleden rond deze tijd geboren is. Ja mama toen zat ik nog heel ver in jou buik. Ik knuffel extra veel met hem. Milo kan niet wachten tot dat we naar beneden gaan dan kan hij met al zijn nieuwe speelgoed spelen. Het was slecht weer dus al dat nieuwe speelgoed kwam goed van pas. Milo zegt een aantal keer mama ik vond mijn feest echt heel leuk! S’middags werd het weer wat beter en besloten we gezellig met z’n drieën wat leuks te gaan doen. We gingen naar de dierentuin in Rhenen. We genieten extra van elkaar, s’avonds mag Milo kiezen wat we eten. En dat werden natuurlijk frietjes! Het was een dag met een lach en een traan, wat hadden we graag Nola bij ons gehad.

Woensdag 9 november 2019

Gisteren was het 10 maanden geleden dat je geboren werd lieve Nola.
Vanochtend gingen we in huis alvast versieren voor sinterklaas. Milo wilde graag de sinterklaas versiering bij jou knuffeltje. Wat een lieve grote broer heb je toch!

Begin van de middag zijn we een stukje gaan wandelen met z'n drieën, jouw grote broer kwam met het idee om een hartje te maken van schelpen voor jou en je naam erbij te zetten. Samen hebben we het uit liefde voor jou gemaakt!! Ik hoop dat je vanaf een wolkje met ons meegekeken hebt!
We missen je zo ontzettend maar onze liefde voor jou is voor altijd! ♡ 

Zaterdag 7 december 2019
Nola's magnolia boompje! 🌸
Wat is het fijn om samen met Milo het boompje van Nola te versieren.
Zovéél liefde heb jij voor je zusje!

Mama is zo onwijs trots op jullie
Vol trots maak we er samen iets moois van voor Nola. 

Als we klaar zijn met verieren roep je papa zodat hij ook kan kijken hoe het geworden is.

Samen kijken we regelmatig naar buiten naar het boompje, hoe mooi het is in het donker en hoe mooi het schittert. 

Was je maar hier bij ons lieve Nola we missen je zo erg.

Zondag 8 december 2019
WERELDLICHTJESDAG 
Op zondag 8 december is het Wereldlichtjesdag. Wereldwijd worden kaarsjes aangestoken voor overleden kinderen. Zo gaat er een golf van licht over de wereld.
Branden jullie vanavond om 19:00 ook een kaarsje voor Nola en alle kinderen die zó gemist worden?
Wij doen dit vanavond samen in Nijmegen in de Stevenskerk.

Maandag 9 december 2019
Wereldlichtjesdag

Gisteravond beleefden we een bijzondere Wereldlichtjesdag in de Stevenskerk in Nijmegen.
We luisterden naar troostende woorden en naar prachtige muziek, wat was het mooi en fijn om hier te zijn.
Bij binnenkomst mochten we op een hartje met regenboog lint een tekst schrijven voor ons meisje. Al de hartjes werden aan de kroonluchter gehangen.
Het was fijn om stil te staan bij Nola en alle kinderen die zó gemist worden.
Wat ik zó mooi vond is dat veel namen genoemd werden tijdens de dienst, zo ook de naam van Nola. Wat mis ik het dat mensen over haar praten of haar naam durven uit te spreken.
Zoveel namen van kinderen die zo gemist worden, zoveel mensen, zoveel liefde!
Na dat alle namen genoemd waren staken we samen een kaarsje aan voor Nola.
Onze liefde voor jou is voor altijd.
We missen je lieve schat! .

Zaterdag 21 december 2019

Het is lang geleden dat ik iets op sociaal media of op deze site van me heb laten horen. Dit komt omdat het niet zo goed met me ging. Ik heb veel tijd nodig gehad om er weer redelijk boven op te komen ik ben er nog niet maar kan wel zeggen dat ik trots ben op de stappen die ik gemaakt heb. Ik heb ongeveer 3a4 maanden niks van me laten horen dit komt omdat ik niet lekker in mijn vel zat, ik had nergens zin in en haalde bijna nergens meer plezier uit. Eigenlijk was ik gewoon niet te genieten.. De klachten werden erger ook omdat Milo naar school ging en ik vaker en langer alleen thuis was. Want werken was ook nog geen optie, je kan je voorstellen dat de dagen dan heel lang duurde. Ik had heel veel last van onrust en spanning in mijn buik. Angst dat er iets met Milo ging gebeuren angst dat ik ineens ziek zou gaan worden. Angst voor de dood denk ik waar ik voorheen nooit mee bezig was, je wilt niet nog iemand verliezen waar je van houd. Vaak wist ik gewoon niet meer wat ik er mee moest doen, ik wist gewoon niet meer of ik wilde staan of liggen het voelde niet goed. In mijn hoofd werd er heel wat gepiekerd. Na een tijdje zag ik gelukkig zelf ook in dat dit zo niet meer verder ging. Ik moest ook weer proberen verder te gaan met mijn leven hoe groot het gemis en het verdriet ook is. Ik maakte een afspraak bij de huisarts, ze kwam al snel tot de conclusie dat ik depressief was en adviseerde om naar een psycholoog te gaan en daar behandeld te worden. Ze wou me eventueel ook anti depressieve voorschrijven maar dit wilde ik niet ik voelde me daar te jong voor en wilde eerst de psycholoog afwachten. Ik ging met de verwijsbrief naar huis en opzoek naar een psycholoog. Wat was dit lastig ik wilde zo snel mogelijk een afspraak, ik had eindelijk de stap gezet maar overal duurde het 5 a 6 weken voordat ik terecht zou kunnen. Ik baalde enorm en werd er verdrietig van ik wilde nu hulp en niet nog 5a6 weken wachten, dus besloot ik de zorgverzekering te bellen. Ze gingen voor me opzoek en niet veel later kreeg ik een telefoontje met opties waar ik eventueel terecht kon. Ik was opgelucht want er zat er eentje in de buurt bij en daar kon ik over 3 weken terecht voor het intake gesprek. Na de 2e afspraak kwam de psycholoog met de conclusie dat zoals de huisarts al verwacht had ik deppresief was en een posttraumatische stres stoornis heb. Ze legde me uit wat haar behandelvoorstel was ze adviseerde eerst te beginnen met de posttraumatische stres stoornis te behandelen met EMDR. Dit was eigenlijk al waar ik bang voor was dat ik emdr zou gaan krijgen. Puur van de verhalen die je wel eens erover hoort het lijkt me gewoon niks. Ze stelt me gerust over hoe het in zijn werk gaat en wat ik kan verwachten. Eenmaal in de auto stort ik in de tranen rollen over mijn wangen, de woorden depressief en posttraumatische stres stoornis komen zo hard binnen. Ik heb nog zo mijn best gedaan om er zo goed mogelijk uit te komen. Huilend en overstuur kom ik aan bij mijn ouders, mijn vader schrikt enorm van mij en vraagt of ik ziek ben. Ik huil en zeg nee ik ben niet ziek en loopt achter me aan naar binnen. Ik ga zitten en alles komt eruit. Na alles heb ik nu ook nog ptss en een depressie ik baal zo enorm en het voelt zoals of ik gefaald heb. De benaming voor de klachten die ik heb komt gewoon heel erg hard aan. Oké een depressie snap ik maar posttraumatische stres stoornis voor mij voelt het niet zo. Ja het is erg wat er gebeurd is heel erg zelfs maar ik had Nola ook niet willen missen. Nadat al mijn verdriet en boosheid eruit is gaat het weer even wat beter met me en besluit ik na een tijdje weer naar huis te gaan. Harm komt thuis en geeft me een dikke knuffel.
De week erna start mijn eerste emdr sessie Harm gaat met me mee en zodra we beginnen met de emdr wacht hij in de wachtkamer op me. We gingen de bevalling behandelen het moment dat Nola voor het eerst in mijn armen lag en je toch hoopt dat ze het doet. Ik moest een balk met lichtjes volgen met mijn ogen. En dan werd er na een tijdje gevraagd wat voel je nu of wat komt er in je op. Ik liet het maar over me heen komen maar merkte wel heel erg dat ik er hele erge buikpijn van kreeg. Niet echt buikpijn maar een enorm onrustig gevoel. We sloten het na een tijdje af en ze vertelde me dat er veel was gebeurd dat ik een aantal dagen er last van kon krijgen. Nou dat heb ik geweten ik was zo super moe, maar zodra ik mijn ogen dicht deed draaide mijn buik voor mijn gevoel helemaal rond het was een enorm naar gevoel. Het verdriet kwam naar boven ik voelde me nog slechter dan voor de behandeling. Drie dagen lang was ik een hoopje ellende het onrustige gevoel in mijn buik zakte langzaam af en ik was enorm vermoeid. De emdr behandeling had er goed ingehakt. Elke week had ik een afspraak bij de psycholoog en na zon heftige behandeling en bijwerkingen zag ik er alleen maar nog meer tegen op. Harm ging met me mee om me te steunen dit was erg fijn. De psycholoog stelde me gerust en legde uit dat dit erbij hoorde en dat dat langzaamaan minder gaat worden. Dus we gingen door met emdr, door met waar we de vorige keer gebleven waren. Ook deze keer was ik enorm moe na de behandeling en had ik weer problemen met slapen. Na 3 dagen werd het gelukkig minder en kon ik weer wat beter functioneren. De behandelingen bleven wekelijks doorgaan ik had gelukkig niet altijd emdr we bespraken ook andere dingen waar ik tegen aan liep. Het was fijn om advies en een andere kijk op dingen te krijgen. Na een aantal emdr behandelingen ging het steeds wat beter ik kon beter slapen en mijn onrustig gevoel in mijn buik werd minder.
Na al die maanden van behandeling kan ik eindelijk zeggen dat het beter met me gaat, het onrustige gevoel in mijn buik is weg en ik kan weer beter kan slapen. Het gemis en het verdriet blijft maar ik heb wel het idee dat de behandeling de scherpe randjes van alles wat er gebeurd is wat verminderd heeft. Ook al denk ik dat het ook een deel met rouwverwerking te maken heeft. Ik zit weer lekkerder in mijn vel en kan weer plezier hebben. Ik heb weer zin gekregen om te werken en ben inmiddels gestart met re-integreren. Met kleine stapje gaan we weer vooruit! Ik ben er nog niet maar ben wel opgelucht en trots op mezelf dat ik heb doorgezet en voor nu klaar ben bij de psycholoog.

25 december 2019

> K e r s t m i s < .
Wat missen we jou lieve Nola, vandaag nog net iets meer dan gister...
Na het gourmetten staken we samen sterretjes aan in de vorm van een hartje!
Want onze liefde voor jou is er voor altijd!
Op de achtergrond staat jou mangnolia boompje die mooi in het licht staat te schitteren.
Dit jaar geen kerstboom of kerstversiering in huis. Maar veel kaarsjes die branden voor jou!

Lieve Nola was je maar hier bij ons!