ZWANGERSCHAP

 

vrijdag 4 januari 2019

We zaten aan tafel, want het was etenstijd. Nola trapte normaal gesproken altijd tegen de tafel aan, maar die avond niet. Goh, dacht ik, die is vast lekker aan het slapen in mijn buik. We gingen 's avonds nog even met z'n drietjes de deur uit. In de auto zei ik tegen Harm: “Ik heb Nola al eventjes niet meer gevoeld”. We dachten allebei ‘ze laat zo wel wat van zich horen’.

Toen we weer thuis kwamen ging ik meteen op de bank liggen en proberen wat beweging in mijn buik te krijgen. Ik vroeg aan Harm en Milo: “Willen jullie het misschien eens even proberen?”. Milo vond het altijd leuk om aan mijn buik te zitten en het getrappel van zijn zusje te voelen. Maar ook deze keer kwam er geen beweging in mijn buik. Toen Milo op bed lag ben ik na een tijdje ook naar bed gegaan. Ik dacht, als ik nou echt in een stille donkere kamer lig dan laat ze zo wel wat van zich horen.

 

zaterdag 5 januari 2019

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met de gedachte dat ik om half één ‘s nachts wel wakker zou worden. Dit was altijd een vast momentje waarop ik uitgebreid kon genieten van haar bewegingen in mijn buik. Uiteindelijk maakte ik Harm wakker. Ik was erg bezorgd, aangezien er niks was gebeurd in mijn buik. Nola had zich niet stiekem verplaatst en ik had nog steeds geen beweging gevoeld. Harm zei: “We gaan nu de verloskundige bellen”. Zij schrok enorm van ons belletje, omdat ik vertelde dat Nola altijd lekker beweeglijk is. We hadden om acht uur ’s ochtends afgesproken op de praktijk en maakten Milo wakker.

 

Voordat we de deur uit gaan zei ik tegen Harm: “Het kan goed zijn dat we een crematie moeten gaan regelen”. Zijn ogen werden groot, hij schrok enorm. Vol spanning liepen we de deur uit, in de auto bleef het muisstil... We kwamen tegelijkertijd met de verloskundige aan bij de praktijk. De verloskundige ging gelijk met het echoapparaat kijken, en ja hoor. Het hartje van ons lieve kleine meisje was gestopt… Tranen rolden over onze wangen en onze wereld stond stil. Milo begreep er niet veel van. Tranen bij papa en mama, waarom?

 

Na een tijdje belden we huilend onze ouders op om het slechte nieuws te vertellen. Milo werd vervolgens opgehaald door opa. Het arme manneke snapte er helemaal niks van. Mijn buik voelde niet fijn en was net een harde basketbal. Waarschijnlijk door de spanning en emoties. We gingen vervolgens met de verloskundige mee naar het ziekenhuis. Onderweg kwamen we een rouwstoet tegen en lag er een schaap op zijn rug. Erg toevallig, vind je niet?

 

Toen we aankwamen in het ziekenhuis maakte de gynaecoloog een echo en werd opnieuw bevestigd dat Nola overleden was. Terwijl ik stiekem nog hoopte dat de verloskundige zich vergist had, maar ik wist goed dat er niks gebeurd was in mijn buik. De gynaecoloog vertelde dat er niks geks te zien was bij de echo wat eventueel de oorzaak kon zijn van het overlijden van onze Nola. En dat alles er mooi uit zag. Er ging ondertussen alleen maar in mijn hoofd om waarom? Waarom ons meisje…

 

Er volgde een gesprek over wat ons nog te wachten stond en dat was veel informatie. De bevalling die er aan zat te komen, beslissen of we Nola lieten onderzoeken (dat heet obductie). Wat voor een uitvaart Nola zou krijgen... Nadenken over dingen waar je niet over na hoort te denken, waar je nooit eerder stil bij hebt gestaan… Onze mooie roze wolk was weg en daarvoor in de plaats kwam zoveel verdriet. Maar we zeiden tegen elkaar: “We gaan er een mooi afscheid van maken, want dat is wat ze verdiend heeft!” We spraken af dat ik eventueel maandag ingeleid zou worden, maar dat we eerst naar huis zouden gaan om alles te regelen voor een mooi afscheid. Vanuit het ziekenhuis zijn we doorgereden naar mijn ouders en hebben daar het één en ander besproken. Vervolgens reden we terug naar huis en daar lag op de deurmat een poster voor de babykamer. Dat was het laatste wat nog moest komen voor de babykamer. De tranen liepen weer over mijn wangen.

 

We zijn daarna op internet gaan zoeken naar een uitvaartondernemer. Harm en ik kozen iemand uit, belden haar op en maakten een afspraak. We baalden, want ze was pas beschikbaar aan het einde van de middag. Daarom besloten we om samen vast wat wensen op papier te zetten. Met tranen in onze ogen keken we samen naar mandjes en rouwbloemen. Voordat we het wisten hadden we al best snel het één en ander besloten.

De deurbel ging en daar was de uitvaartondernemer. We vertelden haar wat we bedacht hadden en ze kwam zelf nog met advies. Het was een fijn gesprek waarin alles grotendeels werd doorgesproken. Nu was het belangrijkste een mooi mandje en kleertjes voor ons lieve, kleine meisje regelen. We haalden bij mijn schoonouders Milo op en aten met z’n allen, ook al kregen we amper wat door onze keel.

De verloskundige kwam langs met de pil die ik in moest nemen als we maandag wilden gaan bevallen. Het was een pijnlijk moment om de pil definitief te slikken. Want dit was het begin om langzaamaan echt afscheid te gaan nemen van ons meisje. We gingen na het avondeten naar huis, knuffelden extra lang met Milo en legden hem op bed. Oh, wat hebben we veel gehuild 's avonds met z'n tweetjes.

 

zondag 6 januari 2019

Die nacht deden we amper een oog dicht. Vandaag zouden we verder gaan kijken op internet naar verschillende mandjes en kleertjes. We zagen een mooi mandje en probeerde die online te bestellen, maar dit lukte niet. Mijn moeder belde vervolgens naar de winkel, legde de situatie uit en er werd haar verteld dat ze ook kleertjes hadden in kleine maatjes. We keken verder op de site en vonden wat moois. We belden weer of de winkel het op voorraad had. Gelukkig was dat het geval en konden we einde van de dag langskomen in Apeldoorn. Ik baalde dat we niet eerder langs konden komen, aangezien het de laatste dag was voor de bevalling dat we nog wat konden regelen. We brachten Milo naar mijn ouders om vervolgens door te gaan naar de stad. Een vriendin van ons ging mee om ons te steunen.

 

We liepen de Prénatal in opzoek naar kleertjes. Er was weinig keus in maat 44. Alles was wit of crème-achtig, niet echt mijn smaak. Nola's klerenkast hangt vol met roze en schattige meisjes kleertjes. We vonden gelukkig wel een setje in maat 44. Nu nog op zoek naar een wikkeldoek, de tranen rolde over mijn wangen, een mooi roze wikkeldoek. Huilend stond ik in de winkel het werd me echt even allemaal teveel. Bij het afrekenen zei de vrouw achter de kassa: “Weet u dat dit voor een klein babytje is?”. Harm antwoordde met ja. Vervolgens stelde ze de vraag: “Is het een cadeautje?”. We konden wel door de grond heen zakken.

We liepen met z'n drieën naar de auto. Ergens was ik opgelucht dat we toch iets hadden voor het geval het in Apeldoorn niks zou zijn. We brachten m'n vriendin naar huis en reden naar ons eigen huis. Mijn schoonouders kwamen ons daar ophalen om mee te gaan naar de winkel. Zelf autorijden was niet verstandig we waren er echt niet bij met ons hoofd. Toen we in Apeldoorn aan kwamen stond het mooie mandje al klaar met de kleertjes erin. Daar gingen we weer de tranen stroomde en bleven maar stromen. Het mandje was in het echt nog mooier dan op de foto’s die we online hadden gezien. De kleertjes waren ook erg mooi precies zo als wij het in gedachten hadden, echt meisjesachtig. 

 

Ondanks dat het zo confronterend en pijnlijk was voelde het goed dat we een mooi mandje en kleertjes hadden gevonden. Nu wist ik dat ik klaar was voor de bevalling, omdat alle belangrijke dingen geregeld waren! Toen we terug reden gingen we door naar mijn ouders en aten we daar wat. Na het avondeten gingen we naar huis en lieten Milo het mandje en de kleertjes van de baby zien. We speelden met Milo en legden hem op bed.

 

DE BEVALLING

 

maandag 7 januari 2019

Voordat we naar het ziekenhuis gingen wilden we eerst nog wat foto's van mijn buik maken. We werden weggebracht door mijn schoonvader, mijn schoonmoeder zorgde voor Milo. We gaven hem een dikke kus en stapten de auto in. Vol spanning en in gedachten met wat er allemaal nog te wachten staat zaten we stilletjes in de auto… Hoe zal de bevalling gaan? Wordt ons meisje vandaag geboren?

 

Rond negen uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en liepen we hand in hand naar binnen. Met pijn in mijn buik, want dit was de laatste dag dat jij in mijn veilige warme buik zat. Pijn dat het zo moest eindigen. We kwamen aan op de afdeling en meldden ons. We werden begeleid naar een kamer helemaal aan het einde van de lange gang. We namen plaats op het bankje en zetten onze tassen neer. Harm en ik gaven elkaar een dikke knuffel. “Nou, hier zitten we voorlopig dan.”

 

Al snel kwamen er twee verpleegkundigen de kamer op om uitleg te geven. Ze waren erg vriendelijk en begripvol, en deden alles voor ons wat ze konden doen. Rond elf uur begon de gynaecoloog met twee pilletjes om de bevalling op te wekken. Het wachten kon beginnen. Ondertussen werd er bloed en wat kweekjes afgenomen. Om twee uur kreeg ik weer twee pilletjes om de bevalling verder op te wekken. Na een tijdje merkte ik heel licht wat menstruatiepijn, maar dit was nog prima vol te houden. We hebben geprobeerd wat uit te rusten. Want we hadden amper geslapen de afgelopen dagen.

 

Om zes uur probeerden we wat te eten. Er was weinig vooruitgang, ik zat pas op ¾ centimeter ontsluiting. Na dat we geprobeerd hadden wat te eten gingen we videobellen met Milo. Het was zo fijn en opbeurend om hem even te zien en te spreken. Rond de klok van half elf was er nog steeds geen vooruitgang. De arts adviseerde om twee slaappilletjes en twee paracetamol in te nemen, zodat ik wat rust kon pakken. De pilletjes die ik gekregen had om de bevalling op te wekken werkten gewoon door. De bevalling zette uiteindelijk door en de weeën werden heviger. Ik kreeg een spuit in mijn been tegen de pijn.

 

dinsdag 8 januari 2019

Rond half één ‘s nachts kwam de werking van alle medicatie op zijn hoogtepunt. Hierdoor besloot de arts om een ruggenprik te geven. Dit was best wel heftig. Ik was behoorlijk van de wereld en voelde me erg slecht, had het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen. Toen de ruggenprik zijn werk deed kwam ik weer aardig bij en kon ik de weeën goed weg zuchten. De arts besloot om mijn vliezen te breken en opeens had ik 10 centimeter ontsluiting. Wat een opluchting was dat zeg! Inmiddels werd het half vier en gaf de arts aan dat ik mocht beginnen met persen.

 

Om elf minuten over vier ‘s nachts is Nola geboren. Wat was ik trots om jou in mijn armen te hebben. En wat was de bevalling mooi en goed verlopen. En wat hoopte ik zo dat je je ogen open zou doen en zou gaan huilen... Hoop terwijl ik goed wist dat dit niet ging gebeuren. Jij maakte me voor de tweede keer een héle trotse mama!

Wat het achteraf extra bijzonder maakte, is dat Milo op het moment dat Nola geboren werd wakker schrok in zijn bed…

 

Na een tijdje ging de verpleegkundige Nola wegen en foto's maken voor in het dossier. Er werden ook nog hand- en voetafdrukken gemaakt. Toen dat allemaal klaar was legden we Nola in een waterbadje. Dit was erg mooi, want Nola nam dezelfde houding aan als in de baarmoeder en haar huid kleurde wat lichter. Er kwam ook een kinderarts/lijkschouwer om Nola te beoordelen.

 

Onze ouders en Milo kwamen naar het ziekenhuis om ons te steunen en Nola te bewonderen. Wat was het fijn om iedereen te zien en onze trots met hen te kunnen delen. Milo begreep er op dat moment niet zoveel van. Je zag aan zijn gezichtje dat hij erg teleurgesteld was. Dit was niet wat hij voor ogen had aan een zusje krijgen. Maar wat was het fijn om hem te zien en te knuffelen!

 

Om half twaalf ‘s middags kwam een fotograaf van Make a Memory om foto's maken van Nola en ons. Eerst maakte hij foto's van Nola in het badje, daarna legden we een roze wikkeldoek op bed en legde Nola daarop. De fotograaf maakte foto's van haar handjes en voetjes. En van ons drietjes, Milo wilde niet.

De fotograaf was klaar en Milo ging met onze ouders weer naar huis. Wij moesten nog in het ziekenhuis blijven, want we hadden gekozen voor obductie. En dat zou rond één uur plaatsvinden. Toen het zover was, werd Nola werd uit het waterbadje gehaald en meegenomen. Het onderzoek duurde ongeveer twee uur. Wachten hierop was lang. Ik was de muren van de ziekenhuiskamer zat en wilde graag naar huis.

 

Rond half vier kwamen ze Nola weer terug brengen in een rompertje, en konden we haar kleren aan doen. Na twee lange dagen in het ziekenhuis mochten we rond vijf uur naar huis. In de rolstoel met Nola in mijn armen gingen we het ziekenhuis uit. Mijn schoonvader stond ons buiten op te wachten zodat we gelijk de auto in konden.

 

AFSCHEID THUIS

 

dinsdag 8 januari 2019

Met Nola in mijn armen gingen we naar huis, naar haar mooie kamertje. Alles was zo klaar voor haar en ze was zo welkom.

Ik streelde onderweg haar handje en de waarom-vraag bleef maar door mijn hoofd spoken. Rond zes uur kwamen we thuis aan en de uitvaartondernemer was er al. Harm ging met haar mee naar boven om alles klaar te maken. Toen alles klaar was boven liepen we met Nola naar haar kamertje. We legden Nola in haar bedje en stopten haar lekker in. Het was net alsof er niks gebeurd was en ze heerlijk lag te slapen. We legden wat knuffels bij haar. Het plaatje was zo compleet: onze kleine meisje in haar kamertje en het was allemaal zo mooi...

 

We liepen naar beneden. Milo was ook thuis en die wilden we ook aandacht en liefde geven voordat hij alweer naar bed moest. We hebben even met hem gespeeld en lekker geknuffeld. Toen het tijd was om naar bed te gaan wilde hij nog even bij Nola kijken. Hij legde zijn hoofdje op de rand van het ledikant, keek bedroefd naar Nola en zei: “Slaap lekker…” Mijn hart brak nog een keer. Nadat Milo op bed lag hebben Harm en ik nog een tijdje bij Nola gezeten voordat we zelf ook naar bed gingen.

 

woensdag 9 januari 2019

Milo wilde vandaag graag naar het kinderdagverblijf. Zijn ritme en regelmaat gingen gewoon door en hij wilde lekker spelen met de andere kindjes. De uitvaartondernemer kwam langs om de laatste dingen te regelen en alles met ons door te spreken. We moesten vandaag een keuze maken uit muziek. Er waren al aardig wat liedjes door ons geluisterd en opgezocht. Uiteindelijk hadden we gevonden wat we mooi vonden en ons van binnen raakte, hoe pijnlijk ook. Echte tranentrekkers…

 

We wilde graag hartjesballonnen oplaten na de crematie en dat er een fotograaf zou komen om foto’s te maken van het afscheid. De uitvaartondernemer pakte haar telefoon, begon te bellen en het was snel geregeld. Dat luchtte op. Om het wat huiselijker te houden, besloten we om de catering bij mijn schoonouders te doen. Dan zouden we na een een tijdje ook niet weggekeken worden. De laatste zaken voor de catering werden geregeld; vrienden en familie hadden we inmiddels geïnformeerd om na de crematie naar mijn schoonouders te gaan.

's Avonds hebben we vrienden uitgenodigd en de gelegenheid gegeven om bij Nola te kijken. Het was emotioneel om iedereen te zien, je verhaal te doen en verdriet te delen. Maar ook erg hartverwarmend om steun en liefde te krijgen. Ik vond het jammer dat niet iedereen wilde kijken naar ons mooie meisje. Ik wilde haar zo graag met trots aan iedereen laten zien. 

donderdag 10 januari 2019

De laatste dag met ons meisje thuis. Milo ging steeds vaker even bij Nola kijken. We maakten in de ochtend iets moois voor Nola. Ik had verf gepakt en deed dat op een bordje: een klein druppeltje lichtroze en donkerroze verf. De druppeltjes veranderden in een hartje en ik zei tegen Harm: “Kijk dan, beetje toevallig niet?”.

Na de boterham kwam mijn zusje Milo ophalen om wat leuks met hem te gaan doen. Zodat wij nog rustig de tijd konden nemen om bij Nola te zijn. We hebben nog foto’s gemaakt van Nola met onze handen samen en met haar knuffeltje. De kraamzorg kwam ook nog langs om controles bij mij te doen en te helpen in het huishouden zodat we daar niet naar om hoefden te kijken. Dat was stiekem toch ook wel fijn, ondanks dat ik mij eerst afvroeg wat we met kraamzorg nog moesten.

Het mandje werd opgehaald en naar de bloemist gebracht om er een mooie bloemenkrans omheen te maken. Mijn zus kwam langs met wat boodschappen en vroeg aan mij: “Weet je al wat je morgen aan doet?”. Ik schrok en antwoordde: “Ik heb geen idee”. We liepen samen naar boven en doken mijn kast in. Ik wilde graag iets aan met roze. Maar het probleem was dat ik niet gelijk mijn kleren van voor de bevalling aan kon. Ik baalde enorm en werd er verdrietig van.

 

Mijn zus ging daarop snel wat kledingwinkels af en stuurde foto’s door. Als het me wat leek nam ze het mee. Uiteindelijk kwam mijn zus rond vijf uur weer bij ons en kon ik de kleren passen. En zat er iets tussen wat echt bij mij pastte en wat ik mooi vond. Het gaf me ergens wat rust om te weten dat ik iets had om de volgende dag aan te trekken.

Mijn zusje kwam Milo terug brengen en liet de hond uit. Mijn zus warmde wat eten op en zorgde dat Milo wat at. Een vriendin van ons is kapper en kwam nog langs om de haren van Milo te knippen en die van Harm, want het was echt nodig. Daarna zetten mijn zusje en de kapper Milo onder de douche. Zodat wij ook even wat konden eten. Daarna vertrokken zowel de kapper als mijn zussen naar huis.

 

Rond zeven uur kwamen mijn schoonouders om het mandje terug te brengen en foto’s te maken van het moment dat we Nola in het mandje legde. Toen Nola in het mandje lag en we foto’s gemaakt hadden gingen mijn schoonouders naar huis.

We speelden en knuffelden met Milo en gingen samen nog even naar Nola. We legden daarna Milo op bed en zaten nog een tijdje bij Nola. Dit was erg lastig, want we wisten dat we vanavond het mandje moesten gaan sluiten. Het maakt het zo definitief dat je echt afscheid moet gaan nemen van je kleine meisje. We zaten er de hele avond tegenaan te hikken.

De tranen rolden over onze wangen en we besloten samen dat we er klaar voor waren om het mandje te sluiten. We gaven Nola allebei nog een dikke kus en legden haar knuffeltje bij haar. En deden het mandje dicht. Onze tranen waren niet te stoppen en hebben nog een tijdje staan kijken naar het mandje dat gesloten was.